mam na imię Mateusz, mieszkam w Śląskim, mam 26 lat. Jako nastolatek w szkole średniej zacząłem się interesować subkulturami i punk najbardziej odpowiadał mojej ideologii. I muszę przyznać, że był to wspaniały czas. Czułem się WOLNY i po prostu szczęśliwy.
Potem jednak zachorował na Schizofrenię paranoidalną. Mówię wam fatalna sprawa...
Aktualnie studiuję (Dziennikarstwo) i pracuję jako dziennikarz sportowy.
Jest mi ciężko nie tylko ze względu na chorobę, ale na... samotność. Nie mam żadnego znajomego, który wykazywałby odrobinę buntu, czy nie wstydziłby się być sobą.
Czasami wychodziłem ze znajomymi siostry, ale nic tylko dyskoteki (szczycę się tym, że nie dałem się ani razu wyciągnąć) i poziom rozmów, który ograniczał się do obgadywania innych osób. Zrezygnowałem więc z tej wątpliwej przyjemności...
Wczoraj na przykład szwagier nie mógł uwierzyć, że nie wybieram się na wesele do kuzyna. Nie przyjmował argumentów, że to kompletnie nie moje klimaty i nie potrafię się bawić przy weselnej muzyce, a wręcz bardzo się przy niej męczę.
Dalej słucham alternatywnej muzyki, czy chodzę w koszulkach ulubionych zespołów. Bunt jest we mnie bardzo duży, ale jakoś brakuje mi bratniej duszy, prawda jest taka, że nawet nie mam z kim na piwo wyjść.
Ostatnio robiłem sobie tatuaż u koleżanki poznanej na studiach (już zrezygnowała), która przypominała mi dawnego siebie - po prostu wola, zadowolona, szczęśliwa w swoim świecie i towarzystwie przyjaciół.
Pomyślałem, że zacznę udzielać się na tym forum, by chociaż poczytać wypowiedzi innych punków.
Temat: 
